Zo af en toe heeft onze oudste er eentje, een 'glutendip'. Oftewel, een verdrietig baalmoment omdat onze oudste geen gluten kan eten vanwege coeliakie en andere kinderen wel. Bijvoorbeeld tijdens een feestje, bij het moeten afslaan van een traktatie op school (waarvan onze oudste zich nog goed kan herinneren hoe lekker het altijd was) of tijdens de feestdagen wanneer je overal allerlei lekkers voorbij ziet komen. Niet bepaald leuk als je zeven jaar bent.
Afgelopen week was het weer zover. Dikke tranen, want een meisje uit de klas had iets getrakteerd wat onze oudste helaas niet mocht, maar wel heel graag had willen eten. En tot overmaat van ramp moest ik ook nog gaan vertellen dat onze middelste tijdelijk wel weer gluten mag eten (zes weken ter provocatie voor het vaststellen van een glutenintolerantie), waardoor het verdriet alleen maar toe nam.
We hadden dus op hetzelfde moment heel tegenstrijdige gevoelens in huis. Onze oudste baalde en was verdrietig, onze middelste blij want die mocht ineens weer etenswaren met gluten eten en wij... Als moeder zijnde ging er echt van alles door me heen. Nu het zo goed gaat met de middelste zou ik liever niet weer gluten willen gaan geven, maar aan de andere kant wil ik ook wel heel graag een echte diagnose. Een dubbel gevoel dus. Ik was wel heel blij om te zien dat onze middelste na een periode van slecht eten ineens weer kan genieten van eten. Maar ergens weet ik dat dit genieten waarschijnlijk niet lang gaat duren wanneer er weer klachten komen. En ook was ik verdrietig met onze oudste, want die zal altijd gluten- (en lactose)vrij moeten blijven eten. Iets wat niet onoverkomelijk is, maar niet altijd even leuk en makkelijk is voor een kind. Het moet altijd rekening houden met wat het eet en kan nooit zomaar iets in zijn of haar mond stoppen, omdat de gevolgen daarvan groot kunnen zijn. Het enige wat je op zo'n moment als moeder kunt doen is luisteren, een arm om je kind heen slaan en begrip tonen voor zijn of haar verdriet. En vertellen dat het verdriet er ook mag zijn, iets wat ik zelf heel belangrijk vind.
Gelukkig blijven het kinderen en verdwijnt het verdriet ook weer snel. Onze oudste was de dag erna weer gewoon vrolijk en lekker zichzelf. Maar dat er nog meer glutendipjes zullen volgen, dat weet ik wel zeker.
Hoe ga jij om met glutendipjes bij je kind(eren)? Of hoe ga je ermee om wanneer je deze zelf ervaart? Ik ben benieuwd!
Onze zoektocht naar een blij gluten- en lactosevrij leven voor onze kinderen met coeliakie en een lactose intolerantie.
zondag 24 december 2017
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Glutenvrij eten zonder dieetproducten
Deze week publiceerde de Nederlandse Coeliakie Vereniging een post op hun Facebookpagina waarin ze een actie aankondigden in samenwerking me...
-
Via deze post wil ik graag ons weekmenu van de afgelopen week met jullie delen. Wellicht is het een inspiratie voor jullie eigen menu. Wij h...
-
Onlangs liet ik het al zien op mijn facebookpagina : ik bakte samen met onze middelste heerlijke zachte banaan - pindakaaskoekjes. We zoud...
-
Het ontbijt. Het wordt wel gezien als de belangrijkste maaltijd van de dag. Toch ontbijt niet iedereen ´s morgens. Hoewel wij hier ook niet ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten